ธีรดา กิตติศิริประเสริฐ : ถึงกลัวแค่ไหน…แต่ใจสู้!

“ถามว่ากลัวมะเร็งไหม กลัวนะ
ทุกวันนี้ก็ยังกลัวอยู่ ยิ่งช่วงไหนที่ได้รับรู้
ข่าวคนรู้จักเสียชีวิตด้วยโรคมะเร็ง
เราปฏิเสธความกลัวที่เข้ามาไม่ได้จริงๆ
แต่ถึงจะกลัวอย่างไร เราก็ต้องสู้!” 

วานวาน-ธีรดา กิตติศิริประเสริฐ อดีตผู้ป่วยมะเร็งเต้านมชนิด Luminal B ระยะ 2 วัย 39 ปี นักแสดงและสตันต์หญิงดีกรีมหาบัณฑิตปริญญาโท คณะโบราณคดี จากรั้วมหาวิทยาลัยศิลปากร เจ้าของผลงานมากมายทั้งโฆษณาไทยและเทศ รวมถึงภาพยนตร์หลากหลายเรื่อง โดยหนึ่งในนั้นก็คือ ‘ต้มยำกุ้ง 2’ ที่หลายคนน่าจะคุ้นหน้าคุ้นตาเธอในบทบาท ‘ซือซือ’ ฝาแฝดของจีจ้า ญาณิน นอกจากนี้เธอยังเป็นผู้ชนะเลิศจากรายการเรียลิตี้โชว์ ‘Martial Warrior’ ชิงฝัน แอ็กชั่นสตาร์ ทั้งยังเป็นผู้ก่อตั้ง ‘Believe Martial Arts Academy’ สถาบันสอนศิลปะการต่อสู้ขึ้นที่บ้านเกิดจังหวัดอุดรธานี โดยเธอทุ่มเททั้งแรงกายแรงใจฝึกสอนบรรดาลูกศิษย์ด้วยตัวเองอย่างเต็มกำลังความสามารถ

“ด้วยความที่เราเป็นคนออกกำลังกายเป็นประจำอยู่แล้ว และไม่ใช่เป็นคนที่ชอบกินอาหารปิ้งย่างหรือของหวานอะไรมากมาย ที่สำคัญไม่เคยมีใครในครอบครัวมีประวัติเป็นมะเร็งมาก่อน ทำให้เรารู้สึกว่ามะเร็งเป็นเรื่องไกลตัวมาก ไม่เคยเตรียมตัวเตรียมใจรับมือกับโรคนี้มาก่อนเลย จนเมื่อเดือนสิงหาคม ปี 2565 เราบังเอิญคลำเจอก้อนขนาดเท่าหัวแม่มือที่หน้าอกด้านขวา ตอนนั้นตกใจมาก เพราะก่อนหน้านี้เราก็เคยคลำเจอก้อนนี้มาแล้ว แต่เข้าใจว่าเป็นอาการอักเสบจากอุบัติเหตุเตะพลาดเป้าที่ลูกศิษย์เตะมาโดนเรา จึงไม่ได้ใส่ใจอะไร

“เวลาผ่านไป 3-4 เดือน ก้อนนั้นยังมีอาการเจ็บทุกครั้งที่มือไปโดน ที่สำคัญก้อนยังขยายขนาดใหญ่กว่าเดิมมาก จึงตัดสินใจไปตรวจร่างกาย หลังจากคุณหมอตรวจแมมโมแกรมและอัลตราซาวนด์แล้วก็เปรยๆ กับเราว่า ‘ลักษณะก้อนนี้เหมือนมะเร็งมาก’ แต่คุณหมอก็ยังไม่ฟันธง และนัดให้เราเข้ามาฟังผลอีกทีกับคุณหมอเฉพาะทางอีกท่านในวันรุ่งขึ้น 

“จำได้ว่าวันนั้นระหว่างที่ขับรถกลับบ้าน เราร้องไห้ไปตลอดทาง ยิ่งไปถึงบ้านก็ยิ่งร้องหนัก พอตกกลางคืนก็ยังนอนร้องไห้ไม่หยุด ด้วยความที่ตอนนั้นเรามีความเชื่อว่า มะเร็งเท่ากับตาย ทำให้เรารู้สึกเหมือนกับว่า ตัวเองกำลังจะตาย ต้องตายแน่ๆ คงอยู่ได้อีกไม่นานหรอก 

“ยอมรับว่าตอนนั้นเริ่มหมดหวังและไม่อยากรักษากับคุณหมอท่านนี้แล้ว เพราะเรารู้สึกว่า ทำไมเป็นมะเร็งแล้วยังต้องสูญเสียอวัยวะอีก จึงกลับมาปรึกษาครอบครัว ทั้งพ่อแม่และน้องสาวก็แนะนำว่าให้ลองไปรักษาที่กรุงเทพฯ ดีไหม จึงตัดสินใจหอบผลตรวจแมมโมแกรม อัลตราซาวนด์ รวมถึงผลตรวจชิ้นเนื้อ เดินทางมากรุงเทพฯ และมุ่งตรงไปที่โรงพยาบาลจุฬาลงกรณ์ สภากาชาดไทย พร้อมชื่อและนามสกุลคุณหมอซึ่งเพื่อนเคยเล่าให้ฟังว่า พี่สาวของเขาก็เป็นมะเร็งเต้านม และมาผ่าตัดรักษาพร้อมเสริมสร้างเต้านมด้วยซิลิโคนกับคุณหมอท่านนี้ 

“ครั้งแรกที่พบคุณหมอ ท่านก็แนะนำว่าควรผ่าตัดเต้านมออกทั้งหมดเช่นกัน แต่ท่านก็ยังเสนออีกหนึ่งทางเลือก คือหากไม่อยากตัดเต้าทิ้ง ก็อาจจะลองให้คีโมก่อน หากก้อนมะเร็งยุบลงก็สามารถผ่าตัดแบบสงวนเต้าได้ แต่ในกรณีที่ก้อนมะเร็งไม่ยุบ ก็จำเป็นต้องกลับมาผ่าตัดเต้านมออกทั้งหมดเหมือนเดิม 

“วันนั้นคุณหมอจึงขอเจาะชิ้นเนื้อไปตรวจอีกครั้ง เนื่องจากผลตรวจชิ้นเนื้อที่เรานำติดมือมา ไม่มีการตรวจว่าเราเป็นมะเร็งชนิดไหน ทำให้คุณหมอไม่รู้ว่าจะให้คีโมอย่างไรดี โดยท่านนัดให้กลับมาฟังผลอีกครั้งใน 2 สัปดาห์ถัดมา” 

“ระหว่างที่รอผลชิ้นเนื้อนั้น ด้วยความที่เราไม่มีความรู้เรื่องคีโมเลย บวกกับความกลัวไปต่างๆ นานา และกลัวที่สุดก็คือกลัวว่ามะเร็งจะลุกลามไปที่อวัยวะอื่นก่อนจะได้ผ่าตัด จำได้ว่ารอผลแค่ 1 สัปดาห์ เราก็กลับไปหาคุณหมอท่านนี้อีกครั้ง และบอกท่านว่าไม่ขอรอผลชิ้นเนื้อและให้คีโมแล้ว แต่จะขอเข้าสู่กระบวนการผ่าตัดออกทั้งเต้าเลย เพราะกลัวมะเร็งจะลุกลาม

“โชคดีที่วันนั้นคุณหมอดูเคสอย่างละเอียด และแจ้งว่าเคสของเรานั้นสามารถผ่าตัดออกทั้งเต้า แล้วเสริมสร้างหน้าอกด้วยซิลิโคนได้ในคราวเดียวกันเลย นั่นเองทำให้เราตัดสินใจเข้าสู่กระบวนการผ่าตัดในวันที่ 5 กันยายน 2565 และโชคดีที่การผ่าตัดผ่านไปอย่างราบรื่น ยิ่งไปกว่านั้นคือผลตรวจต่อมน้ำเหลืองใต้รักแร้ด้านขวาที่คุณหมอขอผ่าตัดออกไป 5 ต่อม เพื่อตรวจการลุกลามของมะเร็ง พบว่ายังไม่มีการลุกลามไปยังต่อมน้ำเหลือง ทำให้มะเร็งที่เราเป็นอยู่ในระยะ 2 เท่านั้น

“แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังมีเรื่องกังวลอีกเรื่อง ก็คือการขยับร่างกายที่ไม่เหมือนเดิม ด้วยความที่เราผ่าตัดต่อมน้ำเหลืองใต้รักแร้ออกไป ทำให้ในระยะแรกๆ เรายืดแขนได้ค่อนข้างลำบาก แค่ยกแขนขึ้นก็เจ็บมาก สารภาพเลยว่า กลัว…กลัวว่าจะกลับมาสอนเด็กๆ ไม่ได้ เพราะการเป็นครูสอนศิลปะป้องกันตัวนั้น มันไม่ใช่แค่สอนให้เด็กๆ ทำตาม แต่เราต้องคอยเป็นเป้าล่อให้เขาได้ฝึก และที่สำคัญคือต้องคอยเซฟเด็กๆ ไม่ให้เขาได้รับอันตรายจากการฝึกด้วย หากการขยับร่างกายของเราไม่คล่องตัวเหมือนเดิม เราอาจจะต้องทิ้งอาชีพนี้ไปเลยก็ว่าได้ แต่แล้วทุกอย่างก็ผ่านไปได้ด้วยดี”

ผ่านด่านคีโมหฤโหด

“หลังผ่าตัด 1 เดือน เราก็กลับมารักษาตัวต่อที่โรงพยาบาลมะเร็งอุดรธานี เพื่อจะได้อยู่ใกล้ๆ ครอบครัว และตั้งใจว่าจะเปิดสอนเด็กๆ ไปด้วย เนื่องจากเราพักฟื้นหลังผ่าตัดไปกว่า 1 เดือนเต็ม จึงเริ่มคิดถึงเด็กๆ แต่เปิดสอนได้เพียง 2 วันหลังจากการให้คีโมเข็มแรก ก็มีเหตุให้ต้องหยุดการเรียนการสอนยาวอย่างไม่มีกำหนด เพราะเราเกิดอาการทรุด หายใจไม่ออก มึนหัว ยืนไม่ไหว อยากอาเจียน ฯลฯ จนน้องสาวต้องนำตัวเราส่งโรงพยาบาลตอนตี 3 

“หลังจากคุณหมอตรวจเช็กอย่างละเอียดก็พบว่า ร่างกายของเราเกิดการติดเชื้อ ด้วยความที่เราเพิ่งให้คีโมมา เม็ดเลือดขาวยังต่ำ ส่งผลให้ภูมิคุ้มกันต่ำไปด้วย จึงติดเชื้อได้ง่าย หมอจึงฉีดยากระตุ้นเม็ดเลือดขาวให้ และแนะนำว่าให้พักการสอนไปก่อนจนกว่าจะให้คีโมครบ นั่นเองที่เป็นเหตุผลให้ Believe Martial Arts Academy หยุดพักไปนานหลายเดือน เพราะตามแผนการรักษาเราต้องให้คีโม 4 เข็ม และฉายแสงต่ออีก 20 ครั้ง 

“ตอนนั้นห่วงตัวเองก็ห่วง ห่วงลูกศิษย์ก็ห่วง แต่ที่ห่วงที่สุดก็คือห่วงค่าใช้จ่ายในการรักษาพยาบาล เพราะเราจะต้องจ่ายเองเกือบทั้งหมด เนื่องจากประกันสุขภาพที่ทำไว้ใช้ได้เพียงบางส่วนเท่านั้น เช่น ค่าผ่าตัด แต่ค่ารักษาระหว่างให้คีโม เช่น ผลข้างเคียงจากคีโม ฯลฯ เราต้องออกเอง รวมถึงค่าคีโม จากเดิมที่คิดว่าจะใช้สิทธิ์ประกัน 30 บาท รักษาทุกโรค ปรากฏว่าสูตรคีโมนั้นไม่เหมาะกับเรา เพราะมีผลข้างเคียงที่อาจจะทำให้เราเป็นโรคหัวใจได้ในอนาคต จึงจำเป็นต้องจ่ายค่าคีโมเองประมาณ 3,999 บาทต่อเข็ม เพื่อให้ได้สูตรยาที่ไม่มีผลข้างเคียงกับหัวใจนั่นเอง 

“ถึงแม้จะได้สูตรยาที่ไม่มีผลข้างเคียงต่อหัวใจ แต่ก็ยังมีผลข้างเคียงอื่นๆ ตามมาอย่างสาหัสทีเดียว ทำให้การให้คีโมทุกเข็มของเราจะต้องจบด้วยการแอดมิตโรงพยาบาลทุกครั้ง เช่น เข็มที่ 2 ทางโรงพยาบาลถึงขั้นต้องให้เลือด 1 ถุง ก่อนกลับบ้าน เนื่องจากเกล็ดเลือดต่ำ ส่วนเข็มที่ 3 เกิดอาการหายใจไม่ออก หอบ หน้าแดงระหว่างให้คีโมเลย จนพยาบาลต้องให้ออกซิเจนและพักการให้คีโมไป 1 ชั่วโมง ก่อนจะกลับมาให้ต่ออีกครั้ง  

“อาการต่างๆ ที่เกิดขึ้น ส่วนหนึ่งมาจากเม็ดเลือดขาวที่ต่ำมาก ไม่ว่าจะพยายามกินอย่างไร ค่าเลือดก็ไม่ขึ้น ทำให้เวลาไปให้คีโม คุณหมอก็จะบ่นตลอดเพราะค่าเลือดเราอยู่ในระดับต่ำ เรียกว่าเฉียดฉิวเกือบจะให้คีโมไม่ได้ จนเข็มสุดท้ายคุณหมอต้องไล่กลับบ้านมากินให้ค่าเลือดขึ้นก่อน ทำให้คีโมเข็มสุดท้ายถูกเลื่อนออกไปหนึ่งสัปดาห์ ก่อนจะจบการให้คีโมในเดือนธันวาคม 2565 และฉายแสงต่ออีก 20 ครั้ง โดยจบการฉายแสงในเดือนกุมภาพันธ์ 2566 รวมระยะเวลาในการรักษาทั้งหมดกว่า 6 เดือนเต็ม”

ท้อได้…แต่ถอยไม่ได้  

“ถามว่าท้อไหม บอกเลยว่า ท้อทุกเข็ม คิดจะหยุดการรักษาหลายต่อหลายครั้ง แต่พอมานั่งนึกทบทวนอีกทีก็รู้สึกว่า อุตส่าห์ผ่านมาได้ครึ่งทางแล้ว อีกนิดเดียว คนอื่นเขายังผ่านไปได้เลย เราก็ต้องผ่านไปให้ได้ เราจึงกัดฟันอดทนมาจนถึงเข็มสุดท้าย 

“ส่วนหนึ่งต้องขอบคุณกำลังใจจากครอบครัว พ่อแม่ น้องสาว และญาติสนิทมิตรสหายทุกคนที่กระหน่ำส่งกำลังใจมาให้ไม่เคยขาด แม้แต่คนที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน อย่างคนขับรถแท็กซี่ไปส่งเราที่โรงพยาบาลจุฬาฯ พอรู้ว่าเรามารักษามะเร็งเต้านมก็ให้กำลังใจเรา พร้อมบอกว่า ‘มะเร็งเต้านมเดี๋ยวนี้ไม่น่ากลัวหรอก ญาติผมก็เป็น รักษาหายแล้ว ทุกวันนี้ก็ใช้ชีวิตได้ปกติเหมือนคนทั่วไป’ 

“และอีกหนึ่งกำลังใจสำคัญที่ลืมไม่ได้เลยก็คือเพื่อนสนิทคนหนึ่งซึ่งอยู่ที่ภูเก็ต เขาแนะนำหนังสือให้เราอ่าน 2 เล่ม คือ เราจะข้ามเวลามาพบกัน (Only Love is Real) และ ความหมายของการมีชีวิต (Messages from the Masters) ซึ่งเป็นผลงานเขียนของ ดร.ไบรอัน ไวส์ (Brian L. Weiss, M.D.) จิตแพทย์ นักสะกดจิต และนักเขียนชาวอเมริกัน ที่พูดถึงการกลับชาติมาเกิดและความเชื่อที่ว่าการตายไม่ใช่จุดสิ้นสุด ซึ่งหลังจากได้อ่านแล้วก็ทำให้เรารู้สึกสบายใจขึ้น เนื่องจากตอนนั้นเรากลัวการพลัดพรากจากคนที่เรารักมาก นอกจากนี้ เพื่อนก็ยังส่งคลิปวิธีฝึก ‘สมาธิจักระ’ เพื่อการไหลเวียนของพลังงานในร่างกายที่สมดุล ทำให้ทุกๆ วันเราหันมาจดจ่อกับการฝึกสมาธิแทนที่จะคิดมากหรือฟุ้งซ่านอยู่กับตัวโรคและอาการเจ็บป่วย

“ทั้งหมดนี้ทำให้เราก้าวข้ามความเจ็บป่วยครั้งนี้มาจนได้เรียนรู้ว่า มะเร็งเต้านมไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิด  แต่ก็ไม่ใช่โรคที่เราควรจะประมาท เพราะมะเร็งเป็นโรคที่กลับมาเป็นซ้ำได้เสมอ ฉะนั้น หลังจบการรักษาแล้ว ผู้ป่วยทุกคนควรเปลี่ยนวิถีการใช้ชีวิตและการกินที่เคยผิดพลาดมาก่อน เพื่อให้ร่างกายกลับมาสมดุลดังเดิม อย่างตัววานเอง ถึงจะเป็นคนที่ออกกำลังกายเป็นประจำและไม่ได้มีไลฟ์สไตล์ที่ทำลายสุขภาพ แต่เรื่องการกินที่เรารู้สึกว่าน่าจะมีส่วนทำให้เกิดมะเร็งก็คือเราชอบกินอาหารแปรรูปอย่างไส้กรอกและกุนเชียงมาก ทุกวันนี้ก็พยายามปรับเปลี่ยน หันมากินผักและไข่ทุกวัน และเลี่ยงอาหารแปรรูปทุกอย่าง จะมีบ้างนานๆ ทีที่กินชิ้นหรือสองชิ้นให้พอรู้รส หายอยาก”

“ระหว่างที่รักษาตัวอยู่นั้น แม่ก็มาบอกว่าแม่มีแผลที่เต้านมซึ่งรักษาไม่หายมากว่า 5 ปีแล้ว ตอนนั้นก็ตกใจเหมือนกัน พยายามบอกให้แม่ไปตรวจ แต่แม่ก็ไม่ยอมไป จนกระทั่งเราให้คีโมจนจบ 4 เข็ม แม่จึงยอมไปตรวจ และผลปรากฏว่าแม่เป็นมะเร็งเต้านมชนิด HER2 ระยะ 1 ซึ่งแม่ก็ตัดสินใจผ่าตัดเต้านมทิ้งทั้งหมด ก่อนจะให้คีโม 12 เข็ม และต่อด้วยยามุ่งเป้า (Targeted Therapy) อีก 12 เข็ม โดยปัจจุบันแม่ยังอยู่ระหว่างการให้ยามุ่งเป้าอีก 4 เข็ม ขณะที่เราเองก็ต้องกินยาต้านฮอร์โมนต่ออีก 5 ปี จากที่แม่เคยให้กำลังใจเรา ตอนนี้เราก็ต้องเป็นกำลังใจให้แม่ และคอยให้กำลังใจซึ่งกันและกัน จับมือกันสู้ไป 

“มะเร็งครั้งนี้เข้ามาเตือนสติเราว่า ชีวิตคนเรานั้นไม่ได้ยาวไกล เราควรใช้ชีวิตอย่างคุ้มค่าและมีความสุขให้ได้มากที่สุด จากเดิมที่เรามัวแต่วิ่งตามความฝัน มุ่งมั่นทำงานเพื่อความสำเร็จ จนหลายๆ ครั้งเราก็หลงลืมให้เวลากับตัวเอง ลืมไปว่าร่างกายของเราก็ต้องการการพักผ่อน วันนี้ก็เริ่มกลับมาอยู่กับตัวเองมากขึ้น ใส่ใจตัวเองมากขึ้น ออกเดินทางท่องเที่ยวมากขึ้น มีความสุขในทุกๆ วันที่ยังเหลืออยู่ให้ได้มากที่สุด”