กุลจิรา บัตรจัตุรัส : เป็นแม่ แพ้ได้ไง

“ลูกชายทั้งสองคนที่เราเองไม่เคยคาดหวังอะไร ก็ยังพยายามทำให้เรารู้ว่า พวกเขารักเรามากแค่ไหน ลูกชายคนโตซึ่งกำลังเรียนอยู่ในโรงเรียนประจำ หลังจากที่เราเป็นมะเร็งก็จะวิดีโอคอลมาคุยและให้กำลังใจเราทุกเย็น หรือลูกชายคนเล็กที่จู่ๆ ก็ขอเข้าห้องน้ำไปช่วยถูหลัง ถูขา อาบน้ำให้แม่ ระหว่างที่ร่างกายเรายังไม่แข็งแรงดี สิ่งเหล่านี้คือสิ่งที่เราไม่เคยร้องขอ แต่พวกเขาทำให้เราด้วยความเต็มใจ และเชื่อว่าในวันที่เราไม่อยู่ ลูกๆ ทั้งสองจะต้องภูมิใจกับสิ่งที่เขาพยายามทำเพื่อแม่มากๆ เพราะวันนี้แม่ภูมิใจในตัวพวกเขาเหลือเกิน

“ท่ามกลางความโชคร้าย เราได้เห็นความโชคดีมากมาย ได้เห็นความรักที่อยู่รอบตัว ซึ่งหากวันนี้เราไม่เจอโรคร้าย เราก็คงใช้ชีวิตไปโดยไม่รู้เลยว่า จริงๆ แล้วชีวิตเราโชคดีแค่ไหน มีคนรักมากมายขนาดไหน และหากวันนี้เราไม่มีพวกเขา ก็ไม่แน่ใจว่าเราจะมีแรงสู้มะเร็งทั้งสองครั้งมาจนถึงทุกวันนี้ได้หรือเปล่า ขอบคุณทุกคนจริงๆ ที่พร้อมโอบกอดและโอบอุ้มเราให้ผ่านวันเลวร้ายนี้มาได้”

พยาบาลอาสา

เผชิญหน้ากับมะเร็ง

“โชคดีมากที่วันไปตรวจได้พบกับอาจารย์หมอเฉพาะทางด้านศัลยกรรม ท่านจึงนัดหมาย ‘เจาะชิ้นเนื้อ’ (Biopsy) ในอีก 2 สัปดาห์ถัดมา แต่ด้วยช่วงนั้นอยู่ระหว่างการประเมินสถานีอนามัย ความห่วงงาน อยากเคลียร์งานให้จบก่อน จึงขอเลื่อนนัดคุณหมอออกไปอีก 1 สัปดาห์ กระทั่งถึงวันนัดเจาะชิ้นเนื้อ ระหว่างที่คุณหมอทำการเจาะชิ้นเนื้อโดยเครื่องอัลตราซาวนด์ (Ultrasound guided core needle biopsy) จู่ๆ ท่านก็ถามขึ้นว่า คนไข้มีพันธุกรรมมะเร็งไหม พอได้ยินเช่นนั้นใจแป้วเลย คิดว่า คงใช่แล้วละ!  หลังจากนั้นคุณหมอก็นัดให้ไปฟังผลกับอาจารย์หมอศัลยกรรมในอีก 2 สัปดาห์ถัดมา

“แม้ในใจลึกๆ จะคิดเข้าข้างตัวเองตลอดว่า ไม่ใช่หรอก อาจจะเป็นก้อนที่ผิดปกติ แต่ไม่ใช่มะเร็งหรอก แต่ก็มีบางแวบเหมือนกันว่า ถ้าใช่ล่ะ!  นั่นทำให้ตลอด 2 สัปดาห์ที่รอผลชิ้นเนื้อนั้น เราเสิร์ชหาข้อมูลเกี่ยวกับมะเร็งใน Google โดยสันนิษฐานจากความรู้ตัวเองว่า หากใช่…ก็น่าจะอยู่ในระยะ 2 ซึ่งโอกาสหายอยู่ที่ 85 เปอร์เซ็นต์ จากนั้นก็ค่อยๆ เสิร์ชข้อมูลเกี่ยวกับกระบวนการรักษา  

“จนกระทั่งวันนัดฟังผลมาถึง วันนั้นสามีไปฟังผลเป็นเพื่อน แต่ด้วยสถานการณ์โควิด-19 ยังหนักอยู่ ทางโรงพยาบาลจึงอนุญาตให้คนไข้เข้าฟังผลได้แค่คนเดียว โดยประโยคแรกที่อาจารย์หมอพูดขึ้นก็คือ ‘ผลชิ้นเนื้อออกแล้วนะ สรุปว่าเป็นมะเร็ง น่าจะอยู่ในระยะ 2 แต่ต้องรอผ่าตัดก่อน เพราะยังต้องดูว่ามีการกระจายไปที่ต่อมน้ำเหลืองกี่ต่อม’ ตอนนั้นเราตัวชา หูดับไปแล้ว ก่อนจะได้ยินเสียงคุณหมออีกครั้ง เมื่อท่านขอคิวนัดผ่าตัดโดยเร็วที่สุดในอีก 2 สัปดาห์ถัดมา

“หลังจากเดินออกจากห้องตรวจ สามีซึ่งรออยู่หน้าห้องก็เข้ามาถามว่า ‘เป็นยังไงบ้าง’ เราตอบไปตามที่ได้ฟังจากคุณหมอ แต่พอสิ้นเสียงเราปุ๊บ สามีก็ร้องไห้พร้อมพูดซ้ำๆ ว่า ‘ไม่เป็นไรนะๆ’ พอเราเห็นอย่างนั้นก็ต้องฮึบไว้ ก่อนจะมากอดสามีร้องไห้ในรถหลังจากนั้น”  

ซึมเศร้าอย่างเข้าใจ

“หลังรู้ผลเพียงไม่กี่วัน เราก็เริ่มรู้สึกว่า โลกใบนี้ไม่น่าอยู่เลย เฝ้าแต่โทษตัวเอง เช่น อุ๊ย! เป็นพยาบาลแท้ๆ ทําไมปล่อยตัวเองเป็นมะเร็งล่ะ, ทำไมห่วงคนอื่นมากกว่าตัวเองล่ะ ฯลฯ และเกิดคำถามในหัวตลอดเวลาว่า ทําไมต้องเป็นฉัน, ทําไมฉันต้องเป็นมะเร็ง, ทําไมไม่เป็นคนอื่น ฯลฯ ใจที่ควรนิ่งก็เริ่มไม่อยู่นิ่ง ความกังวลเริ่มขยายขนาดใหญ่ขึ้นทุกที 

“แต่ละวันเราใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการเสิร์ชหาข้อมูลเกี่ยวกับมะเร็งและเก็บมาคิดว่า เดี๋ยวตัวเองจะเป็นอย่างนั้น เดี๋ยวให้คีโมก็จะเป็นอย่างนี้ ฯลฯ จนกลายเป็นความเครียด เริ่มนอนไม่หลับเลย หนักเข้าถึงขั้นนั่งร้องไห้ทั้งคืน คิดถึงแต่เรื่องความตาย ในสมองไม่มีความคิดที่เป็น positive เลย มีแต่ negative ตลอดเวลา จนเริ่มรู้สึกว่าตัวเองไม่ไหวแล้ว จึงลองปรินต์ ‘แบบประเมินภาวะซึมเศร้า’ เพื่อลองนั่งทำ ปรากฏว่าเราอยู่ในกลุ่มที่อาจจะมีภาวะซึมเศร้าระดับรุนแรง เพราะถึงขั้นที่ไม่อยากมีชีวิตอยู่และเคยวางแผนทำร้ายตัวเอง ด้วยความคิดที่ไม่อยากเป็นภาระใคร และอยากเก็บเงินไว้ให้ลูกชายทั้งสองมากกว่าจะรักษาตัวต่อ จึงคิดฟุ้งซ่านไปสารพัด

“ระหว่างกำลังรอผ่าตัด 2 สัปดาห์ จึงตัดสินใจปรึกษาจิตแพทย์ที่โรงพยาบาลทันที หลังจากคุณหมอตรวจและลองให้ทำแบบประเมินอีกครั้ง ผลก็ออกมาไม่ต่างกัน ทำให้ต้องเข้าสู่กระบวนการรักษาภาวะซึมเศร้าทันที เริ่มจากการพูดคุยกับจิตแพทย์ ทำจิตบำบัด กระทั่งกินยา จากนั้นก็นัดฟอลโลอัป อาการก็ดีขึ้นตามลำดับ เราหันกลับมารักตัวเองและอยู่กับปัจจุบันมากขึ้นผ่านการทำกิจกรรมที่ตัวเองชอบ เพื่อดึงตัวเองไม่ให้คิดฟุ้งซ่านไปถึงอนาคตหรือไม่เอาแต่โทษตัวเอง   

“พอรู้สึกว่าตัวเองเริ่มเครียด เริ่มกังวลจนมีผลกระทบต่อการใช้ชีวิต ต่อมเอ๊ะ!  ก็จะเริ่มทำงาน เราสังเกตเห็นสัญญาณเตือนต่างๆ ที่บ่งชี้ว่าตัวเองเป็นซึมเศร้า จึงพยายามหาวิธีเพื่อดึงตัวเองออกจากภาวะนั้นให้เร็วที่สุด แต่เชื่อว่ามีผู้ป่วยมะเร็งไม่น้อยที่ไม่รู้ตัวว่ามีภาวะซึมเศร้า บ้างดิ่งจนทำร้ายตัวเอง บ้างก็เดินหลงทางไปกินยาหม้อ จากก้อนเล็กๆ กลับมาหาคุณหมออีกทีก็เข้าสู่ระยะ 4 แล้วก็มี

“เราจึงอยากให้ผู้ป่วยโรคเรื้อรัง ไม่ว่าจะเป็นมะเร็งหรือโรคอื่นใดก็ตาม ควรหมั่นสังเกตตัวเอง เมื่อรู้สึกทุกข์ใจหรือหาทางออกไม่ได้ การเดินไปหาจิตแพทย์เพื่อรับการบำบัดไม่ใช่เรื่องเลวร้าย หรืออย่างน้อยก็ลองเข้าไปที่ลิงก์ https://share.google/mDroFnvnKWnuB2xZ6* เพื่อดาวน์โหลดแบบประเมินมาลองตรวจสอบตัวเองดูก่อน ก็เป็นการเฝ้าระวังตัวได้ทางหนึ่ง”

หมายเหตุ : *แบบทดสอบภาวะซึมเศร้า PHQ-9
คณะแพทยศาสตร์ โรงพยาบาลรามาธิบดี มหาวิทยาลัยมหิดล 

เข้าสู่กระบวนการรักษา

“กระทั่งถึงวันนัดผ่าตัด ด้วยความที่ก้อนอยู่ใต้หัวนมพอดี จึงไม่สามารถผ่าตัดแบบสงวนเต้าได้ จำเป็นต้องผ่าตัดเต้านมข้างขวาออกทั้งหมด เราก็ตอบตกลงแต่โดยดีและไม่มีความกังวลใดๆ เลย เนื่องจากการมีลูกชายสองคน ถือว่าชีวิตคอมพลีสแล้ว  

“หลังผ่าตัดเรานอนแอดมิตที่โรงพยาบาลต่ออีก 7 วัน ระหว่างนั้นก็มีนักกายภาพและนักโภชนาการมาดูแลและช่วยแนะนำว่าต้องปฏิบัติตัวอย่างไร จากนั้นคุณหมอก็มาแจ้งผลการตรวจก้อนมะเร็งและต่อมน้ำเหลือง โดยสรุปได้ว่า เราเป็นผู้ป่วยมะเร็งเต้านมชนิดมีตัวรับฮอร์โมน ไม่มี HER2 ระยะ 2B เพราะลามไปที่ต่อมน้ำเหลือง 3 ต่อม แต่โชคดีที่ผลตรวจสแกนกระดูก (Bone Scan) และซีทีสแกน (CT Scan) ที่ช่องปอดก็ปกติดีทุกอย่าง จึงส่งผลให้แผนการรักษาหลังการผ่าตัด คือ การให้คีโม 8 ครั้ง และฉายแสงทั้งหมด 16 แสง  

“แม้จะมีความรู้เกี่ยวกับการรักษามะเร็งอยู่บ้าง แต่ก็ยอมรับว่าสู้ประสบการณ์ตรงจากอดีตผู้ป่วยไม่ได้หรอก ทำให้ช่วงแรกของการรักษาเราต้องพึ่งพาความรู้จากผู้ป่วยมะเร็งรุ่นพี่ๆ ที่มาแชร์ประสบการณ์ในกลุ่มต่างๆ บนโซเชียล ซึ่งสามารถช่วยผู้ป่วยมะเร็งมือใหม่อย่างเราได้มากทีเดียว เพราะพอเรารู้ล่วงหน้าว่าเราต้องเผชิญอะไร ก็สามารถเตรียมตัวรับมือกับอาการต่างๆ ไว้ล่วงหน้า รวมถึงบำรุงร่างกายเป็นอย่างดีให้ค่าเลือดผ่านฉลุย โดยไม่ต้องเลื่อนการรักษาเลยสักครั้ง ทั้งหมดนี้คงต้องยกความดีให้กับอดีตผู้ป่วยมะเร็งที่เป็นเสมือน ‘ไลฟ์โค้ช’ ถ้าไม่มีพวกเขาเหล่านี้ เราก็อาจจะไม่รู้ว่าต้องปฏิบบัติตัวอย่างไร หรืออาจจะท้อก่อนจบการรักษาก็เป็นได้ 

“หลังจบคอร์สคีโม 8 เข็ม สูตรน้ำแดง 4 เข็ม และสูตรน้ำขาว 4 เข็ม ก็เข้าสู่การฉายแสง 16 แสง ซึ่งใช้เวลาทั้งหมดเกือบ 5 เดือน จากนั้นคุณหมอจะนัดฟอลโลอัปทุก 3 เดือน โดยคุณหมอกำชับให้หมั่นตรวจคลำเต้านม ไหปลาร้า และสังเกตอาการผิดปกติต่างๆ ด้วยตัวเองอีกทางหนึ่งด้วย รวมถึงให้กิน ทาม็อกซิเฟน (Tamoxifen) ต่อเนื่องไปอีก 10 ปี ระหว่างนั้นเราก็ใช้ชีวิตตามปกติ ก่อนจะตรวจพบมะเร็งกลับมาเป็นซ้ำอีกครั้ง เมื่อวันที่ 11 กุมภาพันธ์ 2567” 

“เนื่องจากตอนนั้น โรงพยาบาลมหาวิทยาลัยเทคโนโลยีสุรนารี ยังไม่มีเครื่อง Bone Scan คุณหมอจึงแนะนำให้ติดต่อไปที่ โรงพยาบาลมหาราชนครราชสีมา ซึ่งเป็นโรงพยาบาลศูนย์และมีเครื่อง Bone Scan แต่ด้วยความที่เรากลัวจะรอคิวนาน จึงตัดสินใจเสียค่าใช้จ่ายเอง โดยได้คิวตรวจ Bone Scan วันที่ 20 กุมภาพันธ์ 2567 และนัดรับผลตรวจในวันถัดมา 

“จำได้เลยว่า วันนั้นทางโรงพยาบาลส่งมอบแฟ้มเอกสารซึ่งเป็นผล Bone Scan มาให้ เพื่อนำมาส่งต่อให้คุณหมอที่โรงพยาบาลมหาวิทยาลัยเทคโนโลยีสุรนารีเพื่ออ่านผลอีกครั้ง แต่พอเราเปิดอ่านปุ๊บก็รู้ทันทีว่า มะเร็งกำลังลุกลามไปที่กระดูกจริงๆ ที่สำคัญคือมะเร็งกินจุดสำคัญอย่างกระดูกไขสันหลัง C-spine 4-5-6 และกระดูกใต้ก้นกบ ปีกเชิงกราน ต้นขา สะบัก นั่นเป็นครั้งที่สองที่ทำให้เรากับสามีต้องจอดรถข้างทางและกอดกันร้องไห้อีกครั้ง”

โชคดีที่ยังมีโอกาส 

“22 กุมภาพันธ์ 2567 เป็นวันที่คุณหมอนัดนอนแอดมิตก่อนจะผ่าตัดมดลูกและรังไข่ในวันรุ่งขึ้น หลังจากคุณหมอเห็นผล Bone scan ท่านก็พูดขึ้นว่า ‘โอเค มะเร็งกระจายอย่างที่หมอคิดไว้’ จากนั้นคุณหมอก็ประชุมกับทีมแพทย์ว่า จะเปลี่ยนแผนการรักษาใหม่ โดยนอกจากจะผ่าตัดมดลูกและรังไข่ทิ้งแล้ว จะเปลี่ยนยาต้านฮอร์โมนใหม่ จากทาม็อกซิเฟนมาเป็นยาต้านฮอร์โมนสำหรับสาววัยทองโดยเฉพาะ เพราะเราจะไม่มีมดลูกและรังไข่แล้ว และหลังจากนั้นจะใช้สิทธิ์เบิกจ่ายตรงเพื่อจะสามารถใช้ยามุ่งเป้า ไรโบซิคลิบ ซักซิเนต (ribociclib succinate) ได้ โดยคุณหมอจะทําเรื่องไปที่กรมบัญชีกลาง เพื่อขอเบิกยามุ่งเป้าแบบเม็ดผ่านผลพยาธิวิทยา (Pathology) 

“ราว 2 สัปดาห์หลังจากผ่าตัดมดลูก รังไข่ คุณหมอก็นัดมาฟังผล มะเร็งก็ยังไม่ได้ลุกลามไปที่มดลูกและรังไข่ จากนั้นคุณหมอก็เริ่มให้กินยามุ่งเป้าไรโบซิคลิบซักซิเนต และติดตามผลทุก 1 เดือน พบว่าค่ามะเร็งก็ลดลงมาเรื่อยๆ แต่คุณหมอก็กำชับไว้ว่า ผู้ป่วยบางรายก็มีการดื้อยาตอน 4 เดือน หรือบางทีกินไปแล้ว 1 ปี ก็ดื้อยาก็มี ขึ้นอยู่กับร่างกายผู้ป่วยแต่ละคน  

“การรักษาดำเนินมาเรื่อยๆ จนกระทั่งเมื่อเดือนกุมภาพันธ์ 2568 ตรวจพบค่ามะเร็ง  CA 125 เพิ่มขึ้น จากปกติไม่เกิน 25 ก้าวกระโดดมาที่ 33 คุณหมอจึงสันนิษฐานว่า น่าจะเกิดการดื้อยา ซึ่งก็ครบ 1 ปีพอดีที่ได้รับยามุ่งเป้าตัวนี้มา แต่คุณหมอก็ยังได้ติดตามผลอย่างใกล้ชิด เพราะผลซีทีสแกนต่างๆ ยังปกติ กระทั่งวันที่ 5 พฤษภาคม 2568 ก็ถึงวันนัดฟอลโลอัปตามปกติ ปรากฏว่าค่าตับสูงขึ้นผิดปกติ บ่งถึงมีการอักเสบของตับ คุณหมอจึงถามว่า ไปกินอะไรมาหรือเปล่า กินยาสมุนไพรหรือเปล่า เราก็บอกว่า ไม่ได้กินอะไรเลย นั่นเองที่คุณหมอเริ่มแน่ใจว่า มะเร็งน่าจะลุกลามไปที่ตับแล้ว จึงให้ตรวจซีทีสแกนอีกครั้ง

“วันที่ 13 พฤษภาคม 2568 คุณหมอนัดฟังผล ปรากฏว่า มะเร็งลุกลามไปที่ตับ ปอด และช่องท้อง บ่งชี้ว่า ดื้อยาอย่างเป็นทางการ คุณหมอจึงให้นอนโรงพยาบาลและลองเปลี่ยนคีโมสูตรใหม่ ซึ่งแพลนไว้ว่าจะให้ทั้งหมด 6 เข็ม ทุก 3 สัปดาห์ จากนั้นก็จะตรวจซีทีสแกนติดตามผลอีกครั้ง ผลข้างเคียงของคีโมครั้งนี้ไม่ค่อยจะอ่อนโยนกับเราเท่าไร ทั้งเหนื่อยง่าย ลิ้นชา ไม่รับรส ปวดขา ปวดปลายเท้า บางทีนอนซมเลยก็มี แต่ก็พยายามกินให้ได้มากที่สุด ถามว่ากินอร่อยไหม สัปดาห์แรกๆ หลังให้คีโมก็ไม่อร่อยหรอก แต่ก็พยายามกินให้ร่างกายฟื้นตัว หลังจากนั้นพอร่างกายกลับมาเป็นปกติในสัปดาห์ที่ 2-3 ก็กินแซ่บได้ตามปกติ แต่ก็ยังเน้นไปที่โปรตีนเป็นหลัก ทั้งอาหารปกติ ไข่ขาว ไปจนถึงนมโปรตีน ฯลฯ  

“ปัจจุบันก็ยังอยู่ระหว่างการรักษาและติดตามผลอย่างใกล้ชิด แต่วิถีชีวิตก็ยังเหมือนเดิม เพราะมะเร็งระยะ 4 ไม่ใช่มะเร็งระยะสุดท้าย ทุกอาการมีทางรักษา และคุณหมอก็มีทางเลือกให้เราเสมอ หน้าที่เดียวของเราคือดูแลตัวเองให้พร้อมกับการรักษา ทั้งกายและใจ คุณหมอจะบอกเสมอว่า ถ้ามะเร็งกลับมาเป็นอีก ก็ไม่เห็นจะเป็นไร ก็แค่รักษากันไป เพราะวันนี้มียารักษามะเร็งมากมาย และตราบใดที่คุณหมอบอกว่า ยังมีโอกาสรักษา ก็เดินหน้าต่อ อย่าถอดใจ”  

มุมมองต่อมะเร็ง

“เชื่อว่าเกือบทุกคนพอได้ยินคำว่า ‘มะเร็ง’ ก็ใจสลายกันทุกคน ณ วันแรกที่รู้ผลชิ้นเนื้อ คำถามแรกที่แวบขึ้นมาในหัวก็คือ เราจะอยู่บนโลกนี้ได้อีกกี่ปี เพราะตอนนั้นลูกๆ ก็ยังเล็ก ความเป็นห่วงถาโถมเข้ามา จนกลายเป็นการโทษตัวเองว่า ทำไมปล่อยปละละเลยตัวเองจนเป็นมะเร็งถึงขนาดนี้ ทำไมไม่ใส่ใจตัวเองมากกว่านี้ ยิ่งไม่มีประวัติคนในครอบครัวเคยเป็นมะเร็งมาก่อน เราก็ยิ่งเชื่อว่าสาเหตุการเป็นมะเร็งในครั้งนี้ก็น่าจะมาจาก ‘ตัวเอง’ นี่แหละ 

“ตอนนั้นพยายามหาสาเหตุว่า อะไรที่ทำให้เป็นมะเร็ง ซึ่งปัจจัยหนึ่งที่เชื่อว่าน่าจะมีผลก็คือ ความไฟแรง ของตัวเอง เพราะตั้งแต่ศึกษาจบมา เราก็มุ่งมั่นทำงานอย่างเต็มที่และค่อนข้างกดดันตัวเองอยู่พอสมควร ทุกอย่างต้องเป๊ะ ต้องเพอร์เฟกต์ ด้วยความที่เราฝันที่จะได้ใส่ชุดสีขาวมาตลอด และมองว่าอาชีพพยาบาลเป็นงานที่มีเกียรติและมั่นคง จบแล้วมีงานรออยู่เลย ไม่ต้องไปเดินหางานเหมือนอาชีพอื่น  

“หลังจากเป็นนักศึกษาวิชาการพยาบาลก็รู้เลยว่า คนที่จะเป็นพยาบาลได้นั้น แค่ใจรักอย่างเดียวไม่พอ แต่ต้องมีความเสียสละสูงมาก ช่วงขึ้นปี 2 ทุกคนต้องเริ่มฝึกงาน การเรียนพยาบาลนั้นเน้นการปฏิบัติงานจริง เก็บเกี่ยวประสบการณ์จริงบนตึกผู้ป่วย ฉะนั้น ทุกอย่างต้องเป๊ะ ไม่ว่าจะเป็นการทำหัตถการหรืออะไรก็ตาม ไม่มีพื้นที่ให้ความผิดพลาดได้เลย ฉะนั้น เราต้องศึกษาและอ่านตำรามาอย่างหนักก่อนจะมาฝึกงานทุกวัน ช่วงนั้นจึงแทบไม่ได้นอนเลย ในหัวมีแต่คำว่า เราต้องเก่ง! เราต้องทำได้!  

“พอเรียนจบ เรากลับมารายงานตัวในฐานะ ‘เด็กทุน’ ที่สาธารณสุขจังหวัด ก่อนจะมีการจับสลากเพื่อลุ้นว่านักเรียนทุนจะได้ไปทำงานใช้ทุนที่โรงพยาบาลไหน แต่ตอนนั้นด้วยความไฟแรง เราก็เสนอตัวเลยว่า จะไปทำงานที่ โรงพยาบาลเฉลิมพระเกียรติ 80 พรรษา จังหวัดนครราชสีมา เพิ่งเปิดในโคราช แน่นอนว่าเราเป็นเหมือนพยาบาลรุ่นบุกเบิกที่ต้องมาช่วยพี่ๆ พยาบาลบูรณาการโรงพยาบาลเพื่อประชาชน ไม่มีโอทีหรือรายได้ใดๆ นอกจากเงินเดือน 8,000 บาท ถามว่า อยู่ได้ไหม? ก็อยู่ได้ แต่ต้องหาเก็บผักบุ้งชายนากินกันไปก่อน

“หลังจากทำงานใช้ทุนอยู่ที่นั่น 3 ปี เราก็แต่งงานและมีลูกคนแรก ก่อนจะตัดสินใจย้ายกลับมาประจำที่ สถานีอนามัยในเขตอำเภอด่านขุนทด บ้านเกิด เพื่อกลับมาอยู่กับครอบครัว แต่ก็ยังคงทำงานอย่างเต็มที่เหมือนเดิม กระทั่งท้องลูกชายคนที่สอง ตอนนั้นเราตกอยู่ในภาวะซึมเศร้าหลังคลอด จนคุณหมอต้องให้กินยา และนั่นเป็นต้นเหตุให้เราไม่สามารถให้นมลูกได้ ส่งผลให้เรามีภาวะท่อน้ำนมอุดตัน อาการหนักถึงขั้นเต้านมบวมแดง ต้องกินยาฆ่าเชื้อ เหตุนี้น่าจะเป็นอีกปัจจัยหนึ่งที่กระตุ้นให้เกิดความผิดปกติขึ้น แต่ไม่ว่าจะเป็นสาเหตุใด เราก็พร้อมน้อมรับ” 

โรงเรียนสัจธรรม

#มะเร็งเต้านมรู้เร็วรักษาเร็วก็หายได้
#เพราะชีวิตต้องเดินต่อไป
#TBCCLifegoeson
#ชมรมผู้ป่วยมะเร็งเต้านมแห่งประเทศไทย